Ewangelia: Mt 6, 1-6. 16-18
Słowo na pustyni: pokuta
• Jezus wskazuje swoim uczniom proste kroki, jak dobrze przeżywać swoją wiarę w relacji z Bogiem. Wszystkie trzy wskazówki wytyczają także czas Wielkiego Postu. Pokazują, jak rezygnować z siebie, aby zrobić więcej miejsca dla Boga. Modlitwa to oddawanie czasu Bogu. Post to odwracanie uwagi od dóbr materialnych, a kierowanie jej ku dobrom duchowym. Jałmużna to obdarowywanie dobrem innych.
• Każdy Twój uczynek – bez względu na to, czy jest skierowany bezpośrednio ku Bogu (modlitwa, post) czy jest darem dla drugiego człowieka (jałmużna) – musi mieć silny fundament miłości, aby podobał się Bogu. Tego chce Cię nauczyć Bóg przez czas pokuty. On widzi wszystko i wszystko Ci wynagrodzi. Bóg pragnie, abyś spędzał z Nim czas i czynił dobro przede wszystkim ze względu na Niego. Zaprasza Cię do podróży w głąb siebie, podczas której lepiej poznasz też Boga.
• Jak rozumiesz drogowskazy, które stawia przed Tobą czas Wielkiego Postu? Czy w wielkopostnych praktykach odnajdujesz stopnie, które mają Cię zaprowadzić do przemiany serca? Czy post – rezygnacja z czegoś na rzecz Boga lub drugiego człowieka – jest dla Ciebie czasem duchowego resetu, odnowy i wzrostu? A może wchodzisz w ten czas niechętnie? Jaką szansę na przemianę i wzrost dostrzegasz w podjęciu gorętszej modlitwy, gorliwszego postu i jeszcze hojniejszej jałmużny?
Izabela Kasprowicz-Żmuda
Opinia teologiczna – o. Szczepan Szpyra SVD
